نویسنده : ابوالقاسم فردوسی

گودرز می‌خواهد مرا از رفتن باز دارد. شبرنگ سم به زمین می‌کشد. گیو دنبالم می‌آید: «بگذار همراهت باشم…»

دیگر نمی‌شنوم. سوار بر شبرنگ دیوار باد و خاک را می‌شکافم و می‌تازم. پاره آتشی چون تیر چهره‌ام را نشانه گرفته است. سپر بر سر می‌گیرم و می‌غرّم: «برو،‌تندتر برو!‌ تو با سیاوش از آتش گذشتی،‌ از دروازه‌های دژ اهریمن هم می‌گذری.»