«ذن در هنر نویسندگی»، کتابی‎ست درباره وسوسه‎ خواندن و نوشتن، شوق قصه‎گویی و قصه خواندن. که نثر هوش‎ربا و شورانگیز دوایی به فراخور مضمون خیال‎انگیز و نوستالژیک این کتاب، ضامن کیفیت نهایی متن مقصد در ترجمه بوده. همچنین باید به این نکته از این منظر نیز توجه داشت که دوایی نیز همچون ردبری نویسنده‎ای‎ست دلبسته به سینما و ادبیات، آن هم سینما و ادبیاتی که خاص دورانی‎ست که امروز برای برخی فراموش شده می‎نماید و برای برخی دیگر جذاب و خاطره برانگیز. هردو زنده‎اند به یادگارهایی که از سنت‎های جذاب داستان‎گویی در دوران کودکی خود در سینما و ادبیات. دوایی در آثار این تجربه‎های را به ساحت داستان می‎آورد و برادبری که نویسنده‎اش پرده از احساسات دیرینه خود برمی‎دارد، به وضوح قابل دیدن است. هردو با گذشته زندگی می‎کنند و به قولی حتی در دوران پیری نیز کودک درون خویش را زنده نگه داشته‎اند، کودکی که همچنان سری پرشور دارد…

«ذن و هنر نویسندگی» از بیانی موجز بهره‎می‎برد که در هشت فصل (در حدود صد صفحه) تدارک دیده شده که با افزودن یادداشت کوتاهی از ناشر و مقدمه‎ای از پرویز دوایی در معرفی نویسنده به فارسی ترجمه شده است. بنابراین با توجه به نثر روان ساده‎ای که دارد به سادگی این امکان را فراهم می آورد که در یک نشست خوانده شود و یا حتی هر فصل را به راحتی در لابلای مشغله‎های روزانه خواند و از آنها لذت برد. البته دوایی دو فصل از کتاب را به دلیل اینکه از ارتباط درونی چندانی با دیگر فصل‎ها برخوردار نبوده حذف کرده.

قسمت هایی از کتاب :

«نويسنده شدم تا از دست اندوه و نوميدي پراكنده در اين جهان به درون دنياي پراميدي بگريزم كه مي‌توانستم با تخيل خودم بيافرينم...»

«آدم‌هايي در اين دنيا هستند كه نسبت به شور و شوق وجود شما حسد مي‌برند. اگر لذت‌تان را از ديدار منظره غروب آفتاب بيان كنيد، به شما نفرت مي‌ورزند!»

«هر آنچه كه در سراسر عمرم از وجود من ناشي شده حاصل آن چيزي است كه در دوازده سيزده سالگي بودم...»

«عشق‌هاي اوليه من هنوز پابرجاست، هنوز تارزان را دوست مي‌دارم و قصه مصور جمع مي‌كنم. اگر در يازده سالگي كتاب‌هاي تارزان را از من مي‌گرفتند مي‌مردم.»