نویسنده : جان اشتاین‌بک
    ترجمه : نفیسه غفاری‌مقدم

«در شهر همه داستان مروارید بزرگ را تعریف می‌کنند، داستان اینکه چطور ژیدا شد و چطور دوباره از دست رفت.» مروارید داستان فرودستانی است که آرزوهای خود را در اعماق آب جست‌وجو می‌کنند. مردمانی که دست‌های ژنهان قدرت آن‌ها را از حق حق‌داشتن محروم کرده‌اند. «اگر این داستان تمثیلی باشد، هرکس معنای درخور حال خود را در آن می‌یابد و زندگی خودش را در آن می‌بیند.»

گاهی داستان‌های فولکلور و شفاهی بزرگ‌تر از دهان به دهان چرخیدن، می‌شوند و گاهی داستانی برای همه دوران می‌شوند؛ داستانی که به دوران مدرن قدم می‌گذارد تا این بار با روایت نویسنده بزرگ آمریکایی، به‌جای شنیده‌شدن، خوانده شود. بی‌شک داستان‌های شفاهی مفاهیمی بزرگ را در خود دارند و مروارید قصه بزرگ زندگی و تقابل فقر و ثروت است.

مروارید، داستان بزرگ‌ترین مروارید جهان است؛ مروارید داستان زن و مردی سرخ‌پوست و کودکشان است در کمرگاه حادثه‌ای سترگ. زن و مرد سرخ‌پوستی که اکنون سرزمین مادری‌اش را در اشغال سفیدپوستان می‌بینند و کودکشان را در چنگال مرگ. پس در ناامیدی و آخرین تلاش‌هایشان به دریا می‌روند تا مروارید بیابند، اما حالا که بزرگ‌ترین مروارید دنیا را صید کرده‌اند و در برق باشکوهش رویا می‌بافند، بذر طمع در دل مردم شهر کاشته می‌شود تا این گوهر آرزوها به بلای جان این زن و مرد فقیر تبدیل شود.

مروارید، داستانی از سال‌های دور در آمریکاست که به‌روشنی تبعیض نژادی و تبعیض طبقاتی در سال‌های آغازین مهاجرت اروپایی‌ها به آمریکا را نشان می‌دهد؛ همزیستی و در عین حال شکاف میان سرخ‌پوستان که زندگی‌شان به طبیعت آمریکا وابسته است و سفیدپوستانی که در سودای رسیدن به طلا و پول، تفنگ را وسیله رسیدن به آرزوهایشان قرار دادند.

جان استاین بک همچون همیشه روشن، سرراست و پرکشش داستان می‌گوید؛ داستانی که در عین سادگی می‌تواند خواننده را بی‌وقفه با خود همراه کند، چراکه می‌تواند داستان تمام مردمان جهان و تمام دوران و تمام جوامع باشد؛ جوامعی که همچنان تقابل فقر و ثروت، ظلم‌های زیادی را بر انسان و نفس انسانی تحمیل می‌کند.