منظور از «ژاپنیات» توصیف‌ها، تلویح‌ها، تحلیل‌ها و تلمیح‌های مرتبط با ژاپن به‌قلم پژوهشگران و متفکران ایرانی است. علاوه‌بر این، مولف در دو مقدمه تفصیلی به شناخت و تحلیل بازتاب‌های ایرانی نسبت به ژاپن و همچنین ثبت بخشی از مشاهدات خود در این کشور پرداخته است.

کامیار عابدی، نویسنده و پژوهشگر ادبیات معاصر ایران، چند سالی است که در ژاپن به تدریس و تحقیق اشتغال دارد. او در این کتاب آرای بیش از یک‌صد نفر از ایرانیان از گروه‌ها و گرایش‌های متنوع و مختلف فکری و اجتماعی را در روایتی پژوهشی گردآوری، تلخیص و تنظیم کرده است.

اراده ملی و عزم اجتماعی گسترده و عمیق ژاپنی‌ها برای اصلاحات، نوسازی و توسعه کشورشان، همچون الگویی بسیار شایسته، مطلوب یا آرمانی برای بسیاری کشورها جلوه کرده است که ایران نیز یکی از این کشورها به‌شمار می‌آید.

مقصود از «ایرانیان» تمامی افرادی است که شناسنامه ایرانی داشته‌اند یا دارند اعم از شاه، رییس جمهوری، نخست وزیر، دولتمرد، روزنامه‌نگار، شاعر، نویسنده، پژوهشگر، تکاپوگر، قلم‌زن و حتی افرادی که روزی روزگاری در این زمینه به تفنن قلمی زده‌اند. دوره زمانی این کتاب، نیمه دوم سده نوزدهم تا اوایل سده بیست و یکم میلادی است.

ناصرالدین‌شاه قاجار، حاج سیاح محلاتی، طالب‌اُف تبریزی، قهرمان‌میرزا سالور، زین‌العابدین مراغه‌ای، علی‌اصغرخان اتابک، مهدی‌قلی‌خان هدایت، محمدعلی فروغی، عبدالله مستوفی، محمدعلی شاه قاجار، ادیب‌الممالک فراهانی، ناظم‌الاسلام کرمانی، نصرالله تقوی، محمدتقی بهار، علی‌اکبر دهخدا، رضاشاه پهلوی، محمد حجازی، احمد کسروی، غلامعلی رعدی آذرخشی، مهدی ملک‌زاده، عیسی صدیق اعلم، محمدرضاشاه پهلوی، محمود افشار یزدی، ایرج افشار، سهراب سپهری و جلال آل‌احمد نام برخی از این افراد است.

باقر مومنی، فریدون آدمیت، داریوش آشوری، محمداسماعیل رضوانی، مهدی حمیدی‌شیرازی، ژاله اصفهانی، علی شریعتی‌مزینانی، محمدعلی اسلامی‌ندوشن، داریوش شایگان، عبدالهادی حائری، رضا داوری‌اردکانی، هاشم رجب‌زاده، سیاوش کسرایی، احسان طبری، سید محمد محیط طباطبایی، چنگیز پهلوان، مهدی اخوان ثالث، نصرت رحمانی، رحیم رییس‌نیا، جمشید بهنام، سهراب یزدانی، محمدرضا شفیعی‌کدکنی، رسول جعفریان، داریوش همایون، سیمین بهبهانی، عبدالحسین آذرنگ و عباس کیارستمی بخش دیگری از 150 نفری هستند که مطالبی درباره ژاپن از دوره قاجار تا کنون نوشته‌اند.