نویسنده : عبدالرحیم طالبوف‌تبریزی

این کتاب سفرنامه ای خیالی است از سفر علمی عده ای جوان به قله دماوند که در خلال سفر خود به طرح مسائل اجتماعی، اخلاقی، تربیتی و دانسته های شان می پردازند و مباحثه و مناظره ای با یکدیگر و کسانی که در مسیرشان با آن ها برخورد می کنند شکل می دهند.

سبک نوشتاری این کتاب شیوه ای نو در ادبیات قاجار و نویسنده یکی از بنیانگذاران نثر جدید فارسی به شمار می آید.

گزیده ای از کتاب :

مصطفی گفت بدیهی است، قرن ها زنده باش و تحصیل معلومات بکن باز وقت مردن میدانی که هیچ ندانسته ای. هر روز تجربه انسان بیشتر می شود، وسعت خیالش برافزاید، افق نظرش توسیع یابد و از دفتر مرور ایام معلومات ناخوانده تحصیل می کند. اگر حالا به سوء عقیده خود معترف نباشم باید منکر آفتاب بشوم. اما با همه این ها مواد جبن و سوء ظن در هیولای تکوین انسانی چندان تخمیر شده که احدی از ابنای بشر دعوی خلاصی او را محق نیست، و اگر بکند خلاف است.