نویسنده : عباس خلیلی

رماني دغدغه مند و اجتماعي كه بيچارگي و وضع نامطلوب زنان مسلمان را به تصوير مي كشد. جامعه اي كه در آن زنان تن به ازدواج اجباري مي دهند، به ناحق فاحشه خوانده مي شوند و از ضعف و بيچارگيشان براي اطفاي شهوت مردان سوءاستفاده مي شود.

داستان نويسنده اي كه براي فرار از همهمه ي سياست و خروش مردم، ولوله ي اجتماع و فساد اخلاق، كذب و رياء بشر و مداهنه و مجامله از تهران به كرمانشاه و در آغوش كوهسار مي رود و از قضا با زني هرجايي كه او هم از تهران به كرمانشاه آمده و به بيماري سل مبتلاست آشنا مي شود. زن به تدريج نسبت به او احساس اعتماد مي كند و به شرح حال و سبب بدبختي خود براي نويسنده مي پردازد.

گزیده ای از کتاب :

فردا، اي فرداي سياه!

فردا روزي خواهد بود كه احساسات يك دختر بيچاره تباه حال را قربان اراده خواهند كرد،

فردا روزي خواهد بود كه مرا گوسفندوار به سلاخ خانه تحكيم خواهند كشيد

فردا ديگر نه عشق خواهد بود و نه معشوق. جز يك مرد عبوس زشت چهره همدم و انيس نخواهم داشت.

فردا آن چه را از روز ازل براي من بي نوا قسمت كرده اند نصيب من خواهد شد.

فردا روز عقد مشروع و روز ازدواج با شرافت خواهد بود،

شوهر كه و زوجه كه خواهد بود؟

روزگاري بگذشت و پدر و مادر من مستعد تزويج من و برادرم بودند، نخست ازدواج مرا و نام شوهر مرا مكتوم داشتند

سپس ناگزير اظهار نمودند كه: دختر جان ما چنين صلاح دانسته ايم كه دختر بدهيم و دختر بگيريم. گرو بگذاريم و گرو بپذيريم تو را به فلاني مي دهيم و خواهر او را براي برادرت عقد مي كنيم تا هر دو از حيث زندگي آسوده و خوشبخت شويد.

سفاهت را ببينيد!

ظلم را تماشا كنيد!

تصور كردند به اين واسطه و به اين سبب هيچ يك از زن و شوهر از يكديگر جدا نخواهد شد. هيچ كس قادر بر فراق و طلاق نخواهد بود

اي بيهوده ازدواج!

ازدواج اجباري!

ازدواج روح گداز!