(حوادث سال 1387)

نویسنده : داود علی‌بابایی

نويسنده بدون داشتن هيچگونه گرايش گروهي و سياسي، به حوادث نيمه ي دوم سال 1387 مي پردازد و ضمن ارائه ي نامه ها و گفتگوهاي گوناگون، رابطه ي احمدي نژاد و مصباح يزدي، وضع چين در برابر پرونده ي هسته اي ايران برپايه رويكرد نئوليبرال، سياست خارجي و داخلي در دوره نخست رياست جمهوري، ديپلماسي دولت نهم، سفر احمدي نژاد به نيويورك و مسئله اي به نام ويزا، سخنراني محمود احمدي نژاد در سازمان ملل، اقتصاد، ماهواره ي اميد و بسياري مسائل ديگر را مورد بررسي قرار مي دهد. او تنش هاي داخلي و خارجي دولت نهم را به تصوير مي كشد.

گزیده ای از کتاب :

با انتخاب دكتر محمود احمدي نژاد به رياست جمهوري ايران اسلامي، براساس تعريف مجدد از عناصر سه گانه ي عزت، حكمت و مصلحت با شعار «نه شرقي، نه غربي» سياست خارجي به سمت اصولگرايي متمايل شد. در اين فرايند اهتمام به بازيابي اهداف و تلاش ها در جهت محوريت نقش ايران در عرصه هاي بين المللي با اتكا به مسائلي چون كسب دانش هسته اي از اولويت برخوردار گرديد. چنين رويكردي در ارتباط با مسئله ي هسته اي ايران و تداوم اصول استراتژيك در بحث فوق از طريق به كارگيري تاكتيك هاي مختلف در رسيدن به هدف، دولت نهم را به اجراي سياست تداوم در عين تغيير سوق داد.

بنابراين سياست خارجي دولت نهم استفاده از ابتكارات و تغييرات تاكتيكي در ظرف هاي زماني- مكاني مختص به خود بود كه مي توان سياست خارجي رو به جلو را يكي از نشانه هاي اين تغيير برشمرد و ارزيابي كرد.

دولت نهم ضمن نفي انفعال در سياست خارجي، معتقد بود جمهوري اسلامي ايران بايد ديپلماسي فعال را در عرصه ي روابط خارجي پي گيرد. زيرا سياست انفعالي و منعطف ممكن است اين توهم را ايجاد كند كه ايران از موضعي ضعيف با مسائل برخورد مي كند.