نویسنده : گیتی فلاح رستگار

شاهنامه در نظر اول به ظاهر کتابی مردانه است و آن چه از گذشته تا کنون پیرامون آن گفته شده کمتر به زنانی که در آن نقش آفرینی کرده اند اشاره دارد؛ با این وجود گویا حقیقت چیز دیگری است، در واقعیت بانوان شاهنامه بستر شکل گرفتن این اثر گرانمایه و رشک برانگیزند هرچند جنگ ها و دلاوری های مردانه آن را آراسته اند.

در سراسر شاهنامه می توان زنانی را مشاهده کرد که نوع زندگی شان چیزی بر خلاف عرف زمان خود بوده، طریقه ازدواج شان، فرزندآوری شان، میزان دانایی که از آن برخوردار بودند، عملکرد پهلوانانه شان و… . آن ها کسانی اند که شاهنامه را رنگ و بویی دیگر بخشیدند و اگر قدرت زنانه یا ضعف شان نبود مخاطب با اثری خشک و بی روح مواجه می شد.

با توجه به موارد یاد شده کتاب “بانوان شاهنامه” گزارشی کامل از ارتباط اسطوره ای و تاریخی هر بانوی یاد شده در اثر گرانقدر فردوسی با حماسه ملی ایران در اختیار گذاشته و گامی بزرگ در جهت آشنایی مردم کشورمان با فرهنگ ملی ایران برداشته است.

گزیده ای از کتاب :

سین دخت در لباس دیبای زربفت با ترکی رومی (کلاه) همچون آذرگشسب، پهلوان نامدار ایرانی، پهلوانانه و با غروری زنانه پای بر اسب نهاد و به درگاه سام، بزرگ پهلوان ایران، روی آورد. جهان پهلوان از دو چیز خیره گشته بود: فراوانی هدایا و رسولی زن!

اری گنج کابل که طی سالیانی دراز توسط اجداد مهراب، بر اثر جنگ ها و غارت ها انباشته شده بود، در این ماموریت تا حد زیادی خالی گشت. از دیگر سو سام پیر، پر اندیشه، دست بر کمر زده و سر در پیش افکنده، از خود می پرسید چرا کابلیان «زن» به رسولی می فرستند! او هنوز نمی دانست که این بانو کیست؟ و چرا به رسولی آمده است! به زودی لحظات آزاردهنده بیم و امید به پایان رسید. مراسم با نثار هدایای زیبا و شگفت انگیز از سوی سیندخت به پایان رسید و گفت و گوها آغاز گشت. همه سخن از بی گناهی کابلیان و اطاعت کامل از سام پهلوان بود. سیندخت به یک نکته مهم دیگر هم اشاره کرد: بدان که خداوند ما و شما یکی است، هر چند در چین و کابل و هند، بت می پرستیم و شما خورشید و آتش را ستایش می کنید اما در هر دو آیین «خون ریختن» ناپسند است.

سام از اصل و نسب و ارتباط او با مهراب کابلی و رودابه پرسید و از او خواست تا در دادن پاسخ راستی گزیند. سیندخت بر جان خود و هرکه نزد او ارجمند است و کابلیان امان خواست و بسیار نکته ها گفت. سام و سیندخت همچون دو انسان متعالی، بی توجه به جنسیت، به نشانه عهد و پیمان دست در دست یکدیگر نهادند و سیندخت در کمال صداقت و با پاکی طینت به معرفی اصل و نسب خود پرداخت. زنی که از نعمت زیبایی برخوردار بود، با رخی چون بهار و قدمی چون سرو و روانی روشن و سخنی آراسته و بیانی منظم و مستدل خود را چنین معرفی نمود: من خویش ضحاک، همسر مهراب و مادر رودابه هستم. اکنون در برابر تو ایستاده ام، اگر سزاوار بند و زنجیرم، در بندم کش! و اگر سزاوار کشتنم، مرا بکش! اما از خون ریختن ناروا دست بردار!