نویسنده : فرزانه نامجو

ملک خاتون می گفت، آدم ها سه دسته اند؛ خاص، معمولی و متوسط. بعد یک نگاه به مامان زری می انداخت که گوشه ی باغ ساکت و آرام نشسته و زل زده بود به اسماء. می گفت زندگی به آنهایی که خاص و معمولی اند، سخت تر می گیرد. نه اینکه همه چیز دارد و ندارند، زندگی حرامشان می شود، اما متوسط ها یاد گرفته اند که می گذرد. بعد با انگشت اشاره اش مامان زری را نشان می داد و می گفت: «به این که زهر شد، آن یکی هم که...» نگاهش می رفت سمت اسماء. سرش را چند بار تکان می داد و از نردبان کوتاهی که گذاشته بود جلوی پنجره بالا می رفت. دستمال می کشید به شیشه و ادامه می داد: «زندگی همین است، برای بعضی ها نردبان کوتاهی است، برای بعضی دیگر بلند و چه بد که برای بعضی ها حتی محکم هم نیست.»