نویسنده : دیوید اپستین

   ترجمه : مهدی بغدادی

بسیاری از متخصصان معتقدند هر کس که بخواهد یک مهارت کسب کند، ساز زدن یاد بگیرد یا در زمینه ای پیشرو باشد، باید شروع زودهنگام داشته باشد، شدیدا تمرکز کند و بیشترین ساعات ممکن را به تمرینات دقیق اختصاص دهد. اگر دست و پا بزنید و تاخیر داشته باشید، هرگز به افرادی که زود شروع کرده اند نمی رسید. اما نگاهی عمیق تر به تحقیقات انجام شده بر عملکرد برترین افراد دنیا، از ورزشکاران حرفه ای گرفته تا برندگان نوبل، نشان می دهد تخصص اولیه یک استثناست نه قاعده.
"دیوید اپستین" با ارزیابی موفق ترین قهرمانان ورزشی، هنرمندان، موسیقی دانان، مخترعان و دانشمندان، متوجه شد که در بیشتر زمینه ها، علی الخصوص آن هایی که پیچیده تر و غیرقابل پیش بینی ترند، جنرالیست ها یا کلی گراها نسبت به افراد متخصص موفق ترند. آنها اغلب راه خود را دیرتر پیدا می کنند و به جای تمرکز روی یک چیز، از یک شاخه به شاخه ی دیگری می پرند. در عین حال خلاق تر، چابک تر و در برقراری ارتباط نسبت به همتایان متخصص خود تواناترند. نتایج این تحقیقات در کتاب "گستره - عمق یا وسعت؟" به قلم "دیوید اپستین" آمده است.
"گستره - عمق یا وسعت؟" کتابی تحریک برانگیز، دقیق و جذاب بوده که پرونده ای قانع کننده از پرورش فعالانه ی ناکارآمدی ها ارائه می کند. رد شدن، بهترین راه یادگیری در امتحان، رد شدن در آن است. افرادی که از شغل های مختلف استعفا می دهند، نهایتا جایگاه خود را در راضی کننده ترین شغل ممکن می یابند. موثرترین مخترعان به جای تعمیق دانش خود در یک حوزه، به پل زدن بین دامنه های مختلف می پردازند. نهایتا "دیوید اپستین" در "گستره - عمق یا وسعت؟" می گوید افرادی که وسیع تر می اندیشند و تجربیات و چشم اندازهای متنوع تری را در آغوش می کشند، به طور افزاینده ای پیشرفت می کنند.