نویسنده : جیمز توماس و ...

   ترجمه : پژمان طهرانیان

داستان برق‌آسا (flash fiction) اصطلاحی است که گردآورندگان مجموعه‌ای به همین نام برای نوعی از داستان بسیار کوتاه وضع کرده‌اند؛ داستانی که حجمش از ۲۵۰ کلمه تا ۷۵۰ کلمه متغیر است. داستان‌های این مجموعه طی یک دوره‌ی زمانی طولانی و با روشی بی‌نظیر انتخاب شده‌اند؛ به این ترتیب که در مرحله‌ی اول صدها داستانِ چاپ‌شده در نشریات و کتاب‌های مختلف در اختیار دانشجویان رشته‌های ادبی در سرتاسر آمریکا گذاشته شده و از آن‌ها خواسته شده با نمره‌دادن به داستان‌ها ارزیابی خود را اعلام کنند. داستان‌های چاپ‌شده در این سنجش بالاترین نمره‌ها را آورده‌اند.

در ترجمه‌ی داستان‌های برق‌آسا سعی شده با انتخاب درخشان‌ترین نمونه‌های flash fiction در راهِ ترویجِ نوعِ جدیِ این داستان‌ها درمیان داستان‌خوان‌های حرفه‌ای در ایران که شاید با خواندن نمونه‌هایی نازل و به‌ظاهر از این دست، این نوع داستان‌ها را هنوز چندان جدی نگرفته‌اند، قدمی برداشته‌شود .

داستانی از چاک رُزِنتال (داستان‌نویس، مقاله‌نویس و استاد زبان و ادبیات انگلیسی) را می‌خوانید:

ماه‌ترین بچه دنیا:

فرانکی گورکی هیچ‌وقت ماه را ندیده بود تا این‌که یک شب زمستانی در ماه دسامبر، بعد از بوران، درست بعد از جشن آبستن‌شدن مریم مقدس و سالگرد پرل هاربر، پدر مادرش او را بردند بیرون؛ و این شبی بود که گرتا و گری گورکی او را بردند بیرون و هلال ماه را در آسمان نشانش دادند. فرانکی گورکی فکر کرد از آن چراغ‌خوشگل‌های توی خیابان است. پدرش، گری گورکی، گفت: «نه، این ماه است.»

فرانکی گورکی تصوری از ماه نداشت، اما آرزو کرد کاشکی گرد بود؛ و هر شب، بعد از این‌که می‌فرستادندش توی تخت‌خواب، می‌رفت پشت پنجره‌ی اتاقش که صبح‌ها پرنده‌ها آن‌جا منتظر می‌ماندند تا از خواب بیدار شود، یا می‌رفت بیرون و ماه را تماشا می‌کرد؛ و کم‌کم فهمید که ماه جدی جدی دارد بزرگتر می‌شود؛ در واقع چند روز که گذشت، انگار واقعاً داشت گرد می‌شد. فرانکی هم که بچّه‌ی خوبی بود، می‌دانست که بچّه‌های خوب بیشتر وقت‌ها به چیزی که آرزو می‌کنند می‌رسند؛ اما کم نشنیده بود از آن افسانه‌هایی که تویشان آدم‌ها به چیزی که آرزو می‌کنند می‌رسند...