نویسنده : ادواردو گالئانو

   ترجمه : اکبر معصوم‌بیگی

 این کتاب حاصلی است از عشق بی نهایت مولف آن به ورزشی به نام فوتبال که در طول تاریخ مورد حمایت و حمله ی بسیاری از افراد قدرتمند قرار گرفته است. در این کتاب از تاریخ فوتبال می خوانیم، از نام آورانی که در این عرصه فعالیت کرده اند، از جایگاه آن در میان اقوام گوناگون از آن چه که در جام های جهانی سال های مختلف بر آن رفته، از واژگانی که به این ورزش ارتباط دارند، از دیدگاه های موجود پیرامون آن و جایگاهی که در زندگی بشر دارد و از بسیاری مسائل متنوع که همگی به نوعی به فوتبال گره می خورند.

گزیده ای از کتاب :

پابلو هرناندز کورونادو، بازیکن برجسته ی اسپانیایی، می گوید وقتی «رئال مادرید» ورزشگاهش را مرمت کرد، تیم رئال مدت شش سال هیچ مسابقه ای را نبرد، تا آن که هواخواه دو آتشه ای با چال کردن یک حبه سیر در وسط زمین بازی طلسم را شکست. لوئیس سوارز، بازیکن خط حمله ی مشهور بارسلونا، به طلسمات باور نداشت اما می دانست که هروقت موقع غذاخوردن به جام شرابی تلنگری می زند ردخور ندارد که چند گل می زند.

هواخواهان دو آتشه برای احضار ارواح خبیثه بر روی زمین بازی تیم دشمن نمک می پاشیدند. دیگران شمع روشن می کردند، بر خاک لیکور نی شکر نثار می کردند یا گل به دریا می ریختند. برخی هواخواهان دوآتشه با دعا به درگاه «مسیح ناصری» و ارواح مقدسی که در آتش سوخته اند، غرق شده اند یا راه خود را گم کرده اند، طلب یاری و حمایت می کردند. در چندین جا زوبین های جورج مقدس و نیزه ها قرینه ی آفریقایی اش، اوگوم، ثابت کرده بودند که در برابر عفریته ی چشم زخم بسیار موثر بوده اند.

ژست های فکورانه مورد اقبال و قدردانی است. هواخواهان دو آتشه ی مورد پشتیبانی خدایان همان طور که پرچم تیم بر تنشان پیچیده است بر روی زانوهای خود بر شیب های تند می خزند، یا هواخواهانی که بقیه ی روزهای خود را با زیر لب تکرار کردن یک میلیون اوراد و عزائمی می گذرانند که قسم خورده اند هر روز خدا بر زبان آورند. هنگامی که بوتافوگو بر قله ی قهرمانی سال 1957 قرار گرفت، دی دی زمین بازی را ترک کرد بی آن که به رخت کن برود و در حالی که هنوز لباس رسمی به تن داشت به قولی عمل کرد که به قدیس پشتیبان خود داده بود: از اول تا آخر شهر ریودوژانیرو را سراسر با پای پیاده پیمود.

اما خدایان همیشه هم وقت ندارند که به یاری بازیکنان فوتبالی بشتابند که بد آورده اند و به هچل افتاده اند. تیم مکزیک در حالی به جام جهانی 1930 رسید که از شدت پیش گویی های بدبینانه از پا در آمده بود. درست پیش از مسابقه در برابر فرانسه، خوآن لوکه دِ سرایونگا، مربی مکزیک، گفت و گوی پرشور و حالی با بازیکنانش در هتل محل اقامتش در مونته ویدئو انجام داد. به آن ها اطمینان داد که «باکره ی گوآدالوپ» در «تپیاک هیل» در وطنشان مکزیک در حال دعا خواندن برای آن هاست.

مربی برنامه ی زمانی پرمشغله ی باکره را محاسبه نکرده بود. فرانسه چهار تا گل زد و مکزیک در رده ی آخر قرار گرفت.