(زندگی و نگاره‌های سن‌گایی گیبون)(فرهنگ و هنر ژاپن 8)

نویسنده : د.ت.سوزوکی و ...

   ترجمه : ع.یاشایی

این کتاب ارائه دهنده ی شرحی از روزگار سن گایی است و به بررسی برخی آثار هنری او  به عنوان نقاشی نه چندان حرفه ای که رهبان ذن بود می پردازد. در اثر حاضر از انسانی طرفدار صلح و آرامش که همدلی راستین برای مردم پیرامونش بود می خوانیم و با تصاویری نمادین همراه می شویم که توضیحات مورد نیاز پیرامون هریک از آن ها در اختیار قرار گرفته است.

گزیده ای از کتاب :

می گویند سن گایی «هنرمند حرفه یی» نبود؛ اما این معنیش این نیست که او اساسا با خیلی از هنرمندهای مرد دین دیگر فرق داشت. او مسلما با تکنیک آب مرکبی ذن، معروف به سویی بوکو (آب مرکّب) در تماس نزدیک بود، که این با آمدن دین مداران پناهنده ی چینی، خصوصا در دوره ی حکومت مغول و منچو، به ژاپن مدام نو می شد. در قرن هجدم، سنت روحانیت ذن که در این باب سخت ساز مخالف می زد، با تاکیدش بر صداقت و خودجوشی به بون جین گا (چینی: ون جن هوا) [یا، نقاشی ادیبان] پیوست که اینان کار آکادمیک یا تمام شده ی نقاش حرفه یی را تحقیر می کردند. این سنت مثبت «بازی با مرکب» است که سن گایی شادمانه به آن پا می گذارد. یادآوری این نکته لازم است که سن گایی درست موقعی بالید که بوسا بوسون، بزرگ ترین هواخواه این نان گا یا سنت چینی، وارد آخرین مرحله ی کارش می شد، که او در دهه ی 1770 مهارتش را در مقام شاعر هایکو با استادیش در قلم نگاری یگانه کرد تا های گا را پدید آورد که سبک عمومی و آزاد دوره های شعر قصار گونه ی زنجیری همراه با پیشطرح است. این دو نفر شاید هیچ وقت همدیگر را ندیده باشند، اما می توان فرض را بر این گذاشت که سن گایی با آخرین کارهای بوسون آشنا بوده است. سن گایی در حدود چهل سالگی به هاکاتا در کیوشو رفت و آن موقعی که مرید گشن ذن جی بود در ناگاتا از 1770 تا 1783، با زنده ترین جنبش آن دوره در محافل ذن در تماس بوده است. این جنبش را ایکه نو تای گا و یوسا بوسون رهبری می کردند.

همکناری نزدیک شعر هایکو و تصویر گری در کار سن گایی برگرفته از این جنبش است. سنتی که در میان روحانیان ذن رواج داشت، استادی هنر خوشنویسی و ارزش موازی آن با هنر نقاشی بود، که وجه مشترک شان بستگی تنگاتنگ همانی فنی این رسانه بود.