نویسنده : میرزا محمدعلی بن میرزا عبدالخالق مصاحبی

به کوشش : مهدی آصفی

شاعر، متخلص به عبرت. ملقب به عارفعلى. در نایین به دنیا آمد. صرف و نحو را نزد شیخ محمد اعمى آموخت و بیان و بدیع و منطق و مقدمات حكمت را از محضر ملا محمد كاشى استفاده كرد و رموز خط را از یكى از بستگان خود آموخت تا جایى كه از خوشنویسان زمان خود گردید.

وى هفده سال از عمرش را به سیر و سیاحت گذراند و به نقاط مختلف ایران سفر كرد و به خدمت مشایخ صوفیه درآمد. آن‏گاه به زادگاه خود بازگشت و به سختى از رهگذر استنساخ كتب زندگى می‏كرد. بعد به تهران آمد و تا پایان عمر در این شهر زندگى كرد. او در ابن ‏بابویه مدفون است.

وي عقايدي عرفاني داشته كه در اشعارش نمودار است عبرت در محيطي مي زيسته است كه بديها بر مزاج مردم غالب شده بود ناگريز تن به عزلتي سخت داده بود تا از بد حوادث در امان بماند و به هنر خود بپردازد به همين دليل عبرت شعر سياسي كم دارد با اينكه مي دانيم عصر عبرت عصر شعر سياسي بوده است و اكثر شعرا در اين زمينه طيع آزمايي كرده اند در صورتيكه شعرها يش خود را مردي وارسته و بلند نظر نشان داده كه به جز نعت رسول اكرم (ص)و مدح خاندان عصمت وطهارت عليهم السلام به ويژه حضرت علي بن ابي طالب (ع) آن بزرگوار مدح كسي را نگفته است با سردار معظم خراساني (عبد الحسين )ارتباط داشته و چندين كتاب به خواسته او با خطي زيبا به رشته تحرير در آورده است .