نویسنده : مارگارت اتوود 

   ترجمه : حبیب گوهری‌راد

این کتاب برنده ی جایزه ی بوکر سال 2000 و روایت کننده ماجرایی از زندگی یک خانواده به زبان یکی از اعضای آن یعنی زنی به نام آیریس در کنار داستانی دیگر به نام آدمکش کور که لورا به آن جان بخشیده، است. آیریس به مرور خاطرات خود از روزهایی پس از جنگ و از هنگامی که لورا، خواهرش، اقدام به خودکشی کرده می پردازد و داستان آدمکش کور به موازات خاطرات او پیش می رود، رمان به شکلی هماهنگ جلو می رود و در این میان جزئیاتی از زندگی خانواده آیریس و انسان های مرتبط با آن ها در روند داستان ها آشکار می شود. ماجرا در ابتدا ممکن است کمی کسل کننده به نظر بیاید، اما همچنان که پیش می رود و حقایقی شگفت انگیز را برملا می سازد، بر جذابیتش افزوده می شود و خواننده را در خود گرفتار می کند.

گزیده ای از کتاب :

تنها راهی که می توان حقیقت را نوشت این است که پیش خودت فکر کنی نوشته هایت هیچ وقت خوانده نخواهند شد. نه کسی آن را خواهد خواند و نه حتی خودت. اگر جز این باشد شروع به دلیل تراشی می کنی. باید پیش خودت تصور کنی که هنگام نوشتن انگشت اشاره ی دست راستت یک طومار ایجاد می کند و دست چپت آن را پاک می کند و البته این برای یک نویسنده محال است.

دیروز بسته ای برایم رسید. نسخه ای تازه از کتاب “آدمکش کور” …

تنها برای این که به من احترام بگذارند آن را برایم ارسال کرده بودند. از آن پولی به جیب من نمی رود. آن کتاب حالا وقف عام است و هرکسی توانایی چاپ آن را دارد. بنابراین چیزی از آن به وارث لورا نمی رسد. این اتفاقی است که وقتی چند سال مشخص از مرگ یک نویسنده بگذرد به وقوع می پیوندد. بعد از گذشت این سال ها بازماندگان دیگر نوشته در اختیار وارثین نخواهد بود و حالا امتیاز چاپ “آدمکش کور” از دست من خارج شده و به شکل های مختلف به چاپ می رسد، بدون این که من بتوانم در مورد آن نظری بدهم.