نویسنده : بهزاد خداویسی

یکهو غیبش زده بود. شاید هم مدتها بود این اتفاق افتاده بود، و این من بودم که یکهو دلم برایش تنگ شده بود. درست از همان روزی که باران می‌آمد. به هرکسی توی پاریس می‌شناختم زنگ زدم و سراغ جاوید را گرفتم. اما همه‌شان می‌گفتند نمی‌دانند جاوید کجاست. مثل اینکه برفی باید که با آمدن بهار آب شده است. یعنی حالا کجاست!

میان زباله‌ها؟ توی تونل‌های نور متور، کنار خیابان‌ باید بدنبال عکسش بگردم. کاش از راه دور می‌توانستم عکسش را بدهم روزنامه‌ها چاپ کنند و بالایش بنویسند "گمشده"