نویسنده : رضا اکبریان

اساس تفکر ملاصدرا دربارة انسان، عمیقا به دیدگاه متافیزیکی او دربارة انسان به عنوان عالم صغیر که می‌تواند نمونة مختصری از جهان کبیر و همة عوامل و مراتب آن باشد، مربوط می‌شود. در این فلسفه، انسان رابط بین طبیعت و ماوراء طبیعت و محل تلاقی قوس صعود و نزول می‌باشد که در پرتو نظریة حرکت جوهری و جسمانی بودن حدوث نفس انسانی، ظهور عالم بالا را در قلمرو عناصر امکانپذیر می‌سازد. در نظر ملاصدرا، هستی انسانی مقدم بر ماهیت او است. او همواره در نوعی نسبت فعال با عالم قرار می‌گیرد. این رابطة درونی و ذاتی که با تکامل و تزکیة نفس و اتحاد و ارتقا به ساحت وجود آشکار می‌شود و بر اساس میلی است که در تمام مراتب هستی جریان دارد و در هر مرتبه‌ای به نحوی تجلی می‌کند. در کتاب حاضر، جایگاه انسان در آراء ملاصدار در هفت فصل با این عناوین بررسی شده است: جایگاه انسان در حکمت متعالیة ملاصدرا؛ رابطة نفس و بدن از دیدگاه ملاصدرا، قوة خیال و عالم صور خیالی، اصل مبنایی دو حکمت عملی ملاصدرا، «رئیس اول مدینه» از دیدگاه ملاصدرا و فارابی، انسان شناسی در کلام امام علی (ع) و مبانی فلسفی آزادی.