(شرحی بر کتاب حدیقه الحقیقه حکیم سنایی)

نویسنده : مسیحا برزگر

حکیم سنایی از بزرگ ترین صوفیان و شاعران قصیده گو و مثنوی سرای زبان پارسی است، او آدمی است بی پیرایه که از کلامش نور می تراود و فهمی عاشقانه از هستی دارد. کتاب حاضر شرحی است بر منظومۀ حدیقه الحقیقه که در قالب مثنوی سروده شده و محتوایی عرفانی دارد.

گزیده ای از کتاب :

زندگی، محور، مرکز، کانون و هسته ی مرکزی می خواهد. هیچ کس نمی تواند بدونِ محور و کانون، زندگی کند. آری، ممکن است انسان از محور و مرکزِ زندگی خود بی خبر باشد، اما ممکن نیست بدونِ محور باشد. محور را ما نمی آفرینیم، بلکه دوباره کشف می کنیم. نمی گویم «کشف می کنیم»، بلکه می گویم «دوباره کشف می کنیم».
جنین در رحم مادر، نسبت به این کانون یا مرکز، آگاهی دارد. جنین در رحم مادر، با این مرکز نفس می کشد و نبضش با این مرکز می تپد. اصلا جنین در رحم مادر، عینِ همین مرکز است. او هنوز محیطِ پیرامونی ندارد. او ذات است، شخصیت و ماهیتی ندارد.
ذات تو، محور و مرکز دایره ی وجودِ توست؛ حقیقتِ توست؛ همان نفخه ی الهی ست که در روز اَلَست در گِلِ وجودِ تو دمیده شده است.
اما شخصیت، محیطِ دایره ی وجودِ توست، چیزی ست که جامعه آن را می سازد و می پرورد؛ جوهرِ تو نیست، عَرَض است؛ حاصلِ طبیعتِ تو نیست، حاصل تربیتِ توست.