(داستان زندگی حضرت نوح (ع))(داستان‌های پيامبران خدا)

نویسنده : مصطفی رحماندوست

نوح نجار بود. آن روز داشت گهواره مي ساخت که به ياد کودکي هاي پسرش «کنعان» افتاد. کنعان بچه ي شيرين زباني بود. سال ها پيش وقتي براي کنعان کوچولويش گهواره مي ساخت، خيلي خوشحال بود. خوش حال بود که خدا به او پسر سالمي داده است. آن روزها تمام هنرش را به کار گرفت تا گهواره اي محکم و زيبا براي کنعان بسازد. گهواره اي که به نرمي تکان بخورد و مانند کشتي اي که روي درياي آرام حرکت مي کند، آرامش بخش باشد. مردم روزگارش نجار را دوست نداشتند. کاروبارش رو به راه نبود. با اين که مزد زيادي نمي گرفت، مردم کمتر به کارگاهش کارگاهش مي آمدند و سفارش کار زيادي به او داده نمي شد. گهواره را که تمام کرد نگاهي به گهواره انداخت و گفت: «چه گهواره ي خوبي از کار در آمد! درست مثل گهواره اي که سال ها پيش براي پسرم کنعان ساختم. هنوز هم گهواره هست. نوه ام روي آن مي خوابد. خداوندا، به بچه اي که روي اين گهواره مي خوابد، شادي و تندرستي بده. او را مومن و خداپرست کن.» خداوندا به نوه ي من هم ايمان و آرامش بده. نگذار مثل کنعان بشود. نه، چه مي گويم خدايا پسرم کنعان را هم به راه راست هدايت کن…