نویسنده : رولد دال

   ترجمه : مهناز ایلدرمی

 این کتاب داستان دختری باهوش و نابغه به نام ماتیلدا را روایت می کند دختری که در یک و نیم سالگی مثل بلبل حرف می زند، از سه سالگی شروع به کتاب خواندن می کند و در سن چهارسالگی بعد از اینکه همه کتاب های کودک یک کتابخانه را تمام کرده دوست دارد کتاب های بزرگسالان را بخواند. برخلاف بیشتر پدر و مادرها که بچه های معمولی خودشان را نابغه می دانند، پدر و مادر ماتیلدا انسان های بی توجه و نادانی هستند که هیج توجهی به استعداد دخترشان ندارند و حتی وقتی او از آن ها می خواهد برایش کتاب بخرند پیشنهاد می دهند تا بیشتر تلویزیون تماشا کند. تنها کسی که مطمئن است ماتیلدا نابغه است معلم مهربان او خانم هانی ست، معلمی که خیلی خیلی به ماتیلدا علاقه مند می شود.

گزیده ای از کتاب :

خانم ترانچبول عربده زد: «پس چند تا از ستون های جدول ضرب رو از برکرده! خب خانم عزیز، به این که نمی گن نابغه! بهش می گن طوطی!»

«ولی خانم مدیر، او می تونه بخونه.»

خانم ترانچبول فریاد زد: «خب منم می تونم!»

خانم هانی گفت: «به عقیده ی من باید ماتیلدا رو از لیست کلاس من حذف کنیم و تو لیست دانش آموزهای یازده ساله ها قرار بدیم.»

خانم ترانچبول داد زد: «آهان! پس می خوای از شرش خلاص بشی. درسته؟ نمی تونی از پسش بربیای؟ پس حالا می خوای او رو از کلاست بیرون بندازی و قصد داری تو کلاس خانم پلیمسل بیچاره خراب بشه؟»

خانم هانی با صدای بلند گفت: «نه، نه! این اصلا دلیل من نیست.»

خانم ترانچبول فریاد زد: «اوه، چرا که نه! من می تونم دستت رو بخونم و به نقشه ات پی ببرم! و جواب من منفیه خانم! ماتیلدا همون جایی که هست می مونه و این به خودت ربط داره که رفتارش رو درست بکنه یا نه.»

«ولی خانم مدیر، لطفا…»

خانم ترانچبول هوار زد: «یک کلمه ی دیگه نشنوم! و در ضمن، من یه قانون تو این مدرسه دارم و اونم اینه که هر بچه ای با بچه های همسن و سالش بنا به توانایی هاشون باقی می مونه. من اجازه نمی دم یه یاغی پنج ساله قاطی دختر پسر های بزرگ تر کلاس بالایی بشینه. به حق چیزهای نشنیده!»

خانم هانی همان جا به حالت درمانده در مقابل آن قلدر خان گردن کلفت ایستاده بود. او خیلی حرف های دیگر برای گفتن داشت، ولی می دانست فایده ای ندارد. او به آرامی گفت: «پس خیلی خب. هرچی شما بگید خانم مدیر.»