نویسنده : دیوید بدیل

   ترجمه : آیدا حق‌نژاد

سم گرین واقعا، واقعا، واقعا، واقعا، واقعا، واقعا واقعا، واقعا، واقعا واقعا، واقعا، واقعا، واقعا واقعا، واقعا، واقعا، واقعا واقعا واقعا واقعا واقعا، واقعا، واقعا، واقعا، واقعا واقعا، واقعا برای تولد یازده سالگی اش روزشماری می کرد. واقعا! دیگر نمی توانست منتظر بماند. اصلا آرزو می کرد کاش هر روز تولدش باشد.
پس اولش خیلی هیجان زده شد که صبح روز بعد دوباره تولدش بود.
و دوباره. و دوباره.
ولی بعضی وقت ها باید مراقب باشی چی آرزو می کنی...
سم یاد حرفی که مامانش زده بود افتاد: «اگه یه ستاره ی دنباله دار ببینی، می تونی آرزو کنی. باید آرزو کنی.» سم خرافاتی نبود. ولی این فرق داشت. این ستاره آن قدر درخشان، آن قدر سریع و آن قدر توی آسمان واضح بود که
واقعا حس کرد ممکن است جادویی باشد.
«آرزو می کنم هر روز تولدم باشه!»
در آن لحظه انگار ستاره یکھو نورانی تر شد. برای یک لحظه، انگار با نوری خیلی روشن تر درخشید و بعد صاف از آسمان افتاد پایین.