نویسنده : آرتور آداموف

    ترجمه : ابوالحسن نجفی

نوشتن از نظر آرتور آداموف رهایی از کابوس‌های شخصی خود، رهایی از کابوس سال‌های جنگ بود که هر دو به صورتی وصف‌ناپذیر به یکدیگر گره خورده بودند. از اصطلاح «تئاتر پوچی» و کلمه‌ی «پوچی» بدش می‌آمد. می‌گفت: «زندگی پوچ نیست، مشکل است. فقط خیلی مشکل است.» اضطراب ماوراء طبیعی، احساس هول‌آور عدم واقعیت خود و جهان، انحطاط و تلاشی زبان، میل به نومیدی و تحقیر  خود و، بالاتر از همه، تنهایی آدمی، این‌هاست مضامین همیشگی نمایشنامه‌های او.

نمایش به عقیده من نمایش تنهایی است و در وهله‌ی نحست این جمله فلوبر است: «ما در بیابنیم و هیچ‌کس صدای هیچ‌کس را نمی‌شنوند.» و امروز من می‌توانم آن را چنین اصلاح کنم: «ما در بیابانیم، اما چند تنی هستند که به طور مبهم صدای چند تنی دیگر را می‌شنوند.»