نویسنده : چارلز دیکنز  

   ترجمه : ابراهیم یونسی

داستان دو شهر به رنگ دوران آخر عمر ديكنز آلوده است. در داستاني كه او روايت مي‌كند، طبيعت انسان و شورش را به دقت شرح مي‌دهد. وي انقلاب را يك تراژدي نمي‌داند زيرا اصل آن بر پايه ي شورش و طغيان است، حال آنكه تراژدي طبيعتي گنگ و خاموش دارد. در داستان او گيوتين مصيبت نيست بلكه چاره اي براي پايان دادن به مصيبت است. كارتن اعدام مي‌شود اما نه به گناه انقلاب، بلكه به خاطر عادت. او هيچگاه به اندازه زماني كه سر از تنش جدا مي‌شود خوشبخت و سعادتمند نبوده.

گزیده ای از کتاب :

براي متهم مواجهه با چنين رحم ورافت و جواني و زيبايي سرشار از سادگي و صفايي،‌ از روبه رو شدن با احساسات اين جمعيت انبوه به مراتب سخت تر و دردناك تر بود؛ و اينك كه دور از او بر لبه ي گور خويش ايستاده بود، حتي نگاه هاي خيره حاضران نيز قادر نبود وي را برانگيزد و موجب شود كه آرامش خويش را حفظ كند. دست راست بيقرارش علف هايي را كه در مقابلش بود به حاشيه هايي خيالي تقسيم كرد، و كوششي كه براي منظم كردن تنفسش به عمل مي آورد لبانش را به لرزه درآورد. سرخي و رنگ از آن ناحيه رخت بربست و به سوي قلبش شتافت و وزوز مگس هاي گوشتخوار باز در تالار طنين افكند.