نویسنده : دیوید ون 

   ترجمه : معصومه عسکری

آنها در امتداد ساحلی سراشیب که به ندرت آنجا می‌­رفتند قدم زدند و در سکوت دور و دورتر شدند و به دماغۀ مجاور رسیدند. پدرش گفت: «فکر نمی‌­کنم من بتونم بدون زن زندگی کنم. نمی­گم اینجا بودن با تو عالی نیست، اما من همیشه دلم برای زندگی با زن‌­ها تنگه. نمی‌­تونم به زن‌ها فکر نکنم. نمی‌­دونم چه مرگمه. نمی‌­دونم چطور می­شه وقتی اصلاً زنی اینجا نیست، این طوری فکر و ذکرم اسیرشون باشه. مثل اینه که ما اینجا اقیانوس و کوه و درخت داریم، اما در واقع انگار هیچی اینجا نیست مگه اینکه من یک زن لعنتی کنارم داشته باشم.»