(مجموعه : مترو نوشت‌ها ،تاکسی نوشت‌ها ،کافه نوشت‌ها)

نویسنده : بهناز جلالی‌پور

   مقدمه : سیروس علی‌نژاد

شخصیت‌ها و بازیگران عمده داستان‌های «استاد معین محترم است» زنان هستند. اما نه زنان تقدیس شده و یا زجر کشیده. اصلا قرار نیست آنها قضاوت شوند. اگر فرض بگیریم واگن یا تاکسی و یا حتی کافه، صحنه نمایش است و ما تماشاگر، هر کدام می‌آیند، بی‌پیشینه و پسینه اضافه‌ای و نقش خود را بازی می‌کنند و بداهه سرایی می‌کنند و می‌روند.

دنیای زنان، پر از قصه‌ها و روایت‌هاست که گویی هزار سال هم کش بیاید، تمام نمی‌شود. البته، به دلیل موقعیتی که داستان‌ها در آن رخ داده است، زنان راویان بهتری برای داستان سرایی بودند و فال گوش ایستادن من و نظاره‌گری‌ام ساده‌تر بود. زنان به سادگی در بازی شریک می‌شدند، دلسوز دیگری می‌شدند و داستان را دست به دست می‌کردند تا به نقطه‌ای برسد که خیالشان از پایان و سرانجامش راحت باشد. آن هم در فاصله یک یا دو ایستگاه. به اندازه‌ای که از میدان رسالت به ونک برسیم یا ولی‌عصر را به بالا یا پایین برویم.