شعرشناسی شناختی به طور کلی درباره‌ی خوانش ادبیات است. این جمله تا حدی ساده جلوه می‌کند و پیش پا افتاده به نظر می‌رسد. حتی می‌تواند به مثابه‌ی تکراری دقیق تلقی شود، از این‌رو که شناخت باید با فرایندهای ذهنی از جمله خواندن سر و کار داشته باشد و شعرشناسی باید فن ادبیات را در نظر بگیرد. اما در واقع چنین جمله‌ی ساده‌ای همان نقطه‌ی آغاز بحث ماست. برای اینکه دقیقن متوجه بشویم که این کتاب درباره‌ی چیست، نخست باید به طور شفاف منظور از «خوانش» و «ادبیات» را توضیح بدهیم. پاسخ به این پرسش‌ها ما را با مهم‌ترین بحث‌هایی مواجه می‌کند که انسان را به عنوان هویتی مستقل، هوشیار، آگاه و نقادی که توانش زبانی و ادراکی را با یکدیگر به اشتراک می‌گذارند، مطرح می‌کند. در خلال توضیح این مفاهیم، نمی‌توانیم خود را با پرسیدن سؤال‌های مهم و مشکل قانع کنیم؛ بدین معنا که سعی می‌کنیم یا پاسخ‌ها و یا دست‌کم مسیر رسیدن به راه‌حل‌ها را فراهم کنیم.

برای ملاحظه‌ی آنچه در خوانش ادبی رخ می‌دهد، دست‌کم به چیزی نیاز داریم که یک متن ادبی است و به فرایند خواندن که البته مستلزم حضور یک خواننده است.