نویسنده : رضا جمالی‌حاجیانی

آغازِ داستانِ داستان، از سیزده سالگیِ من است. از 《ناهارِ روز دوشنبه》که در《سروش نوجوان》 چاپ می‌شود. نه، از پیش‌تر، از کودکیِ من زیر آسمانِ 《دشتی》که اولین دشت من از دنیاست. از قصه‌های پر از غولک و پریزاد و اسبِ 《ابر و باد》مادرم. از افسانه‌ی دختری که می‌خندید، از خنده‌اش گل سبز می‌شد؛ گریه می‌کرد، از گریه‌اش باران می‌بارید. ‌از امکان تجربه‌ی دنیایی غریب. به غایت غریب. در کرانی که《کوه نمک》دارد (گنبدی از نمک، باور می‌کنید؟) سرحداتی که سبخ‌زارها و رودخانه‌ و تشباد دارد، نخل بسیار و تابستان بلند و علفزاران وسیع گل‌زرد و مَرمَرِشْک دارد. سامانی که زار و جن دارد آن چنان واقع و پذیرفتنی که رئالیسم جادویی آمریکای جنوبی گوشه‌ای از روزمره‌ی مردم است.
و داستان با من است که شعر سر می‌رسد: کوک با دربه‌دری‌های سال‌های جوانی. همسایه‌ی خانه‌به‌دوشی‌های من. معشوق اول اما، همیشه به خاطر می‌ماند.