علی عباس نژاد،شاعر "پرنده بودن"، متولد سال 1359 در تهران تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته های مهندسی برق و زبان و ادبیات فارسی پی گرفته است.این شاعر تا کنون همت خود را معطوف به شعر کلاسیک کرده است.البته وی با وجود علاقه به قالب های کهن شعری به نوآوری بی توجه نبوده است و به همین دلیل هم از سال 83 به احیای قالب شعری "نوخسروانی" -که پیش تر زنده یاد اخوان ثالث آن را پیشنهاد کرده بود- روی آورده و در پی آن به سرودن قالبی جدید از شعر به نام سه گاهی پرداخته است.او در روی آوردن به این تجربه ی جدید موفق بوده است تا آنجا که از نگاه منتقدان "نقطه قوت این کتاب،نوخسروانی های آن است که اوج شاعرانگی های عباس نژاد،در این قالب خود را نشان می دهد."

شعر عباس نژاد،اندیشمند است.به این معنی که عنصر اصلی شعر او اندیشه ای است انسانی که حاصل نگاه و تجربه ی شاعرانه ی او در جهان است؛چنانکه در شعر خود نیز به این معنا اشاره شده است :

...پاهای من برای سفر کوچکند،پس
من از مسیر مشکل بابا نمی روم
پایین میان دره،راهی ست دیدنی
من بچه ام هنوز که بالا نمی روم...

البته شاعر با پرداختن به اندیشه از فنون و تکنیک های شعری نیز غافل نشده است؛اما یک ویژگی مهم پرنده بودن در این زمینه،این است که شاعر دانسته های خود را به رخ مخاطب نمی کشد.به همین دلیل هم شاعرانگی شاعر بیشتر به چشم می آید تا دانش او.

نکته ی دیگری که در این کتاب به چشم می آید،تلخی نگاه شاعر است.در این باره اسماعیل امینی –منتقد،شاعر و طنزپرداز- در مراسم رونمایی "پرنده بودن" گفته است : "نگاه عباس نژاد به جهان اطراف،نگاهی تلخ،بدبینانه و ناامیدانه است؛با این حال در بدبینی وی اثری از مُدهای روشنفکری نیست؛بلکه نوعی تلخ اندیشی است که در شعر دیگران دیده نمی شود."

سطر سطر روزها سفر نوشت
تیره از کلاغ های گوژپشت
خط آهن بدون سرنوشت

شاعر، خود معتقد است "شعر اتفاقی در زبان نیست؛بلکه اتفاقی است در هستی شناسی.بنابراین من به دنبال بازی های زبانی نمی روم و سعی می کنم بر پایه ی شناخت ادبیات غنی گذشته، به عنوان یک انسان در دنیای امروز جهان را از نو کشف کنم و با نگاهی تازه برداشت های خود را در قالب شعر بریزم.وقتی حادثه ای در هستی شناسی شاعر اتفاق می افتد،این اتفاق تازه برای بیان به دنبال زبان و تکنیک و قالب تازه خواهد رفت..."

شاید به همین دلیل است که زبان عباس نژاد در قسمت های مختلف کتاب متفاوت است.در غزل ها عموما کلمات فاخر و زبان متاثر از ادبیات کهن است.در چهارپاره ها صمیمت شاعر بیشتر است و احساس می کنیم که از جایگاه بلندی که در غزل ها بر آن تکیه زده است،پایین آمده است.اما در نوخسروانی ها،شاعر از این لحاظ میان دو حالت فوق،به تعادل رسیده است که شعر او را مطلوب تر کرده است.

موج موج آرزوی دیدنت
تا شکوفه های سرزمین سیب
ساحل مدیترانه ی تنت