نویسنده : حسن بنی‌عامری

نوشتن یعنی رهاشدگی از تمامی قید و بندهای بشری. یعنی فوق بشر شدن. یعنی رفتن به مرزهای ناشناخته‏ یی که قابل مکاشفه‏ ست و تا به حال کسی کشف‏ اش نکرده ‏ست و فقط نویسنده با قدرت تخیل وحشی‏ اش که کوله ‏بار پرواز می‏ بندد و روح ‏اش را عرق می ‏ریزاند، و جسم ‏اش را هم، تا در لذت شهودآمیز جستجو به لحظه‏ های جاودانه ‏یی برسد که تجربه‏ اش فقط از او می ‏توانسته ‏ست بربیاید. حرف زدن و عمل کردن از جانب آدم‏ هایی که هرگز وجود نداشته‏ اند و نخواهند داشت، با چهره‏ ها و جنس ‏ها و سن‏ های گوناگون ‏شان، لذت رهاشدگی در متن داستان را خواستنی ‏تر و بی ‏انتها‏تر می‏ کند. کشتن زندگان و زنده ‏کردن مردگان، سیر آفاق و انفس زمینی و آسمانی، تجربه‏ ی حس‏ ها و حرف ‏ها و اعمالی که هرگز از او و دیگران سر نزده ‏ست، و تکرار سؤال‏ های بی‏ جوابی که همیشه دغدغه‏ اش بوده ‏ست و خواهد بود، نوعی جادوگری ‏ست که فقط با کلمه خلق می ‏شود و با هیچ لذتی در دنیای امروز قابل قیاس نیست.

جادوگری با کلمه حرفه‏ ی نویسنده‏ ست.

از همین قلم:

گنجشک‏ ها بهشت را می ‏فهمند/ انتشارات نیلوفر

دلقک به دلقک نمی ‏خندد/ انتشارات نیلوفر

نفس نکش بخند بگو سلام/ انتشارات نیلوفر

لالایی لیلی/ انتشارات ققنوس

آهسته وحشی می ‏شوم/ نشر چشمه

فرشته‏ ها بوی پرتقال می ‏دهند/ انتشارات نیلوفر