نویسنده : مارج ایتون هیگارد

   ترجمه : محمدعلی میرزابیگی

کتاب حاضر به زبان ساده و با استفاده از روش جذاب و هنری به طرح مفاهیم و آموزش مهارت های پایه و ضروری روان شناسی مرتبط با احساسات و عواطف پرداخته است.

این کتاب به کودکان و بزرگ‌ترها کمک می‌کند با هم کار کنند تا به درک و تبادل احساسات خود بپردازند. کتاب حاضر درحالی‌که ابراز خود و توجه به احساسات دیگران را مورد تشویق قرار می‌دهد، به آموزش مفاهیم سلامت نیز می‌پردازد.
این کتاب برای کودکان سنین شش تا دوازده سال طراحی شده تا تصاویری را که خود انتخاب کرده‌اند نقاشی کنند.
ممکن است کودکان کم‌ سن‌و‌سال‌تر برای درک بعضی از واژه‌ها و مفاهیم به‌کاررفته در کتاب، به توضیحات بیشتر نیاز داشته باشند، اما این موارد زیاد نیستند زیرا کتاب خودشان است. بگذارید کودکان در مورد آنچه که می‌خواهند ترسیم کنند یا بنویسند، خود تصمیم بگیرند.
بسیاری از کودکان از نقاشی با ماژیک لذت می‌برند، اما پیشنهاد من این است که یک جعبه مدادشمعی به کودک بدهید، چون مدادشمعی بیشتر کودک را تشویق به ابراز خود می‌کند. کودکان بزرگ‌تر ممکن است مدادرنگی را ترجیح دهند.
کودکان کوچک‌تر دوست دارند داخل کتاب‌ها نقاشی کنند زیرا تصاویر ذهنی‌ طبیعی‌تر برایشان آشکار می‌شوند تا واژه‌ها. کودکان بزرگ‌تر از این‌که خود را در قالب کلام بیان کنند راحت‌ترند و ممکن است به همراه نقاشی از واژه نیز استفاده کنند.
هنگام کارکردن براساس این کتاب، بیشتر به ایده‌ها و آنچه بیان می‌شود توجه داشته باشد نه توانایی نقاشی‌کردن. هنگام بروز احساسات دشوار سعی نکنید از کودک حمایت کنید. کودکان هم‌زمان با درک و بیان احساسات خود، به تقویت مهارت‌های مداوم مواجهه و مقابله با احساسات می‌پردازند. اگر یک نقاشی نشان‌دهنده درک نادرست کودک از یک چیز است، به‌آرامی آن را تصحیح کنید. به خاطر داشته باشید آنچه کودک واقعیت می‌داند، به اندازه هر واقعیتی برایش قدرتمند است.
در فواصل معین از کودک بخواهید بیشتر درباره نقاشی‌هایش با شما صحبت کند. در پایان هر بخش می‌توانید چیزی را که فرا گرفته‌اید شرح دهید و از کودک بخواهید آنچه را که فرا گرفته به شما بگوید. وقتی کار روی کتاب کامل شد، کودک را تشویق کنید کار خود را با فرد بزرگسال دیگری در میان بگذارد. این اقدام می‌تواند باعث مرور مطالب و یادگیری مداوم شود. کتاب را به عنوان یادگارِ قسمتی از آموزش کودک نگه دارید.
بزرگسالان می‌توانند به کودکان کمک کنند به درک احساسات خود بپردازند. تا همین اواخر، جامعه افراد را تشویق می‌کرد احساسات ناخوشایند خود را سرکوب کنند. خیلی از بزرگسالان هنوز برای سهیم‌کردن دیگران در احساسات خود مشکل دارند. امروزه کودکان در مدرسه یاد می‌گیرند به درک عواطف و احساسات خود بپردازند و برای بیان احساسات خود از شیوه‌های قابل قبول استفاده کنند. همچنین، لازم است کودکان حساسیت خود در مورد احساسات دیگران را هم پرورش دهند.
والدین ممکن است در مورد عواطف یک کودک آگاهی نداشته باشند. کودکان اغلب هنگام بروز مشکلات احساسی به اتاق خود می‌روند تا در خلوت گریه کنند یا احساسات خود را با رفتارهای مستقل که با مشکل مربوط ارتباط ندارند، تخلیه کنند. بسیار مهم است کودکان با بروز تغییرات، به‌ویژه مواردی از قبیل طلاق، بیماری و مرگ در زندگی، احساسات خود را ابراز کنند. آن‌ها اگر نتوانند غم و اندوه خود را بیان کنند ممکن است شیوه‌های ناسالم مواجهه با مشکلات را فرا بگیرند.
تفکر سحرآمیز و احساسِ غلط ناشی از قدرت غلبه بر حوادث، می‌توانند در کودکان درباره آنچه که انجام داده یا نداده‌اند، احساس گناه به وجود آورند. آن‌ها می‌توانند یاد بگیرند دیگران را در احساس گناه خود سهیم کنند و بپذیرند افکار بد موجب نمی‌شود حوادث بد رخ دهند. برای کودکان خجالتی دشوار است مهارت‌های اجتماعی خود را پرورش دهند و غالباً به تنهابودن احساسی خوشایند ندارند. والدین باید پذیرای چنین احساساتی در کودک خود باشند و فرصت‌هایی را فراهم سازند تا فرزندشان در کودکی، اجتماعی‌شدن را فرا گیرد.