این اثر نهمین جلد از مجموعه‌ی «تئاتر ایران در گذر زمان» است.

در بخشی از مقدمه به قلم نویسنده آمده است: «آثار نمایشی ترجمه شده تأثیری بسزا در پیدایش و رشد نمایشنامه‌نویسی در ایران داشته است که بررسی این آثار می‌تواند به شناخت عواملی که تئاتر امروز ما را ساخته است، کمک کند. برای انجام این پژوهش، به‌غیر از گفت‌وگو با شماری از دست‌اندرکاران، به تحقیقات کتابخانه‌ای پرداخته و تلاش شد که به‌طرق ممکن نمایشنامه‌های ترجمه شده جمع‌آوری و چکیده‌ای از آن‌ها تهیه شود که بر مبنای آن بتوانیم تحلیلی از روند تئاتر در دوران مختلف به‌دست دهیم. چنین روالی درمورد نمایشنامه‌های ایرانی نیز پی گرفته شد. با چنین نگاهی، به‌دلیل آن‌که تئاتر در ایران نمی‌توانست جدا از حال و هوا و حرکت‌های سیاسی و اجتماعی جامعه باشد، بر آن شدیم که در بررسی خود این پیوند را در دوره‌های مختلف تاریخ معاصر ایران مورد توجه قرار دهیم، این روش و نگرش ما را به نتایج جالبی رهنمون شد. این‌که روند تجددطلبی حاکم بر فرهنگ و سیاست و ادبیات با روند ترجمه‌ی آثار نمایشی و نمایشنامه‌نویسی ایرانی هم‌سو بوده است و چنان‌چه در تحلیل‌ها و نقل‌قول‌هایی که در متن آمده بسیاری مؤلفان و مترجمان، بر نقش تئاتر به‌عنوان وسیله‌ای برای "تنویر افکار" تأکید داشته‌اند.»