نویسنده : داوود رمضانی

برشی از این کتاب :

وقتی ونوس کمی آرام‌تر شد، تصمیم گرفت هر طور شده علی را پیدا کند. در خیالات ونوس، فقط علی بود که می‌توانست به او آرامش ببخشد. شروع به نوشتن نامه کرد.

هر حرف نامربوط و هرچه از دهنش در می‌آمد در نامه نثار علی می‌کرد. او نوشت: «اگر کمی عرضه و جربزه داشتی تا الان مرا پیدا کرده بودی و از این همه دغدغه نجات داده بودی، شاید عین خیالت نیست که اینجا چه بر سر من می‌آید، حتما نمی‌دانی که در این سال‌ها جه بر من گذشته. مسلما نمی‌دانی...»

چند سطری که نوشت، مثل کسی که واقعا حرف‌ایش را به علی زده باشد، احساس آرامش کرد. از نوشته‌هایش پشیمان شد. طبق معمول کاغذ را مچاله کرد، کاغذ دیگری برداشت و این‌بار نوشت:...