نویسنده : سید فلاش‌من

   ترجمه : نسرین نوش‌امینی

یک‌دفعه‌ قلبم از جا کنده شد. توی آینه‌ی انگشترم، پشت پنجره، صورت آدمی را دیدم که زل زده بود توی کابین، یک آدم با صورتی به‌سفیدی قارچ. تمام موهای کله‌ام سیخ شد. تیز برگشتم و پشت سرم را نگاه کردم.
پشت پنجره سیاه و خالی بود.

یعنی هیچ‌کس متوجه هیچ‌چیز نشده بود؟ هیچ‌کدامشان آن صورت سفید را ندیده بودند؟ نگاهم دور میز چرخید و روی خارخاسک و گاگول‌تِرِکون ثابت ماند. چیزی هم اگر دیده بودند، حالا بی‌خیال بودند و به روی خودشان نمی‌آوردند.