نویسنده : دومینیک بارکر

   ترجمه : مسعود ملک‌یاری

به‌هر‌حال بلارت بدون آنکه کف چکمه‌هایش را دم در تمیز کند، یکراست وارد آشپزخانه شد. آنجا کسی انتظارش را می‌کشید که حتی بلارت را مجبور کرد دو بار نگاهش کند. مهمان داشتند. پدربزرگش از مهمان‌های ناخوانده خوشش نمی‌آمد. می‌گفت مردم اول سر حرف را باز می‌کنند و بعد، زود پسرخاله می‌شوند. پدربزرگ همه‌جا چو انداخته بود که بلارت مرض ناشناخته و خطرناکی دارد که به هر‌کسی که عضو خانواده‌ی آن‌ها نباشد سرایت می‌کند. این شایعه جلوی رفت‌و‌آمد مردم را گرفته بود، ولی از طرفی هم مانع مدرسه‌رفتن بلارت شده بود. تنها ...