نویسنده : عادله خلیفی

قورتش‌بده دولا شد و مرد را تکان داد. اما باز هم مرد بلند نشد. قورتش بده رفت سراغ یک زن و او را هم تکان داد و صدایش کرد. اما زن هم تکان نمی‌خورد. جواب قورتش‌بده را هم نداد. قورتش‌بده باز رفت سراغ یک نفر دیگر و یکی دیگر... و هر کسی که توی خیابان افتاده بود روی زمین. اما هیچ‌کدام بلند نشدند. قورتش‌بده با خودش فکر کرد شاید... شاید... آن‌ها مرده باشند؟
تقصیر قورتش‌بده بود!

قورتش‌بده آن‌ها را کشته بود.

قورتش‌بده‌ی قاتل!

قورتش‌بده داد زد: «نه! نه!...»

«من هیچ‌کسی را نکشتم... من هیچ‌کسی را نکشتم...»