نویسنده : عادله خلیفی 

پروفسور و قورتش‌بده آدم‌های معروفی شده بودند، مردم دوستشان داشتند، اما قورتش‌بده غمگین بود.
عکسشان را انداختند توی روزنامه‌ها، اما قورتش‌بده غمگین بود.

با آن‌ها مصاحبه کردند، اما قورتش‌بده غمگین بود.

از آن‌ها برنامه‌ی تلویزیونی ساختند، اما قورتش‌بده غمگین بود.

و بهشان جایزه دادند، اما قورتش‌بده غمگین بود.

حالا تصویر قورتش‌بده و پروفسور همه‌جا بود و قورتش‌بده کلی دوست در شهرهای مختلف داشت اما...

قورتش‌بده هنوز غمگین بود. او مامانش را پیدا نکرده بود.