نویسنده : کاترین لسکی

   ترجمه : بهنام حاجی‌زاده

«من کورمارم، ولی کی گفته نمی‌تونم به‌اندازه‌ی شما ببینم؟ دیدن با چشم خیلی پیش‌پاافتاده‌ست. من با تمام بدنم می‌بینم... با پوستم، استخون‌هام، ستون فقراتم. بین تپش‌های آهسته‌ی قلب آرامم، دنیا رو اینجا و اونجا حس می‌کنم. فراسو رو می‌شناسم. آره، درسته. حتی قبل از پرواز درونش هم می‌دونستم وجود داره. ولی قبل از اون روز گفتم که وجود نداره؟ بانوی من، اگه چون نه آسمون رو می‌بینم و نه می‌تونم پرواز کنم، می‌گفتم که آسمون شما وجود نداره، به من می‌گفتین تو دیگه عجب ابلهی هستی! شما هم عجب ابلهی هستین که باور...