(علی‌رغم همه‌چیز)

نویسنده : ویکتور یی فرانکل

   ترجمه : پروانه طاهری  

دکتری جوان پس از رهایی از اردوگاه های مرگ، باخبر شد که بسیاری از عزیزانش از جمله همسر باردارش را از دست داده، و در سپتامبر 1945 به دوستانش نوشت: «بی اندازه خسته ام، بی اندازه تنها و غمگینم.» اما او با نیرویی حیرت انگیز، باز به زندگی روی آورد و تسلیم افسردگی و پوچی نشد. او تا 52 سال بعد به زندگی فعال خود ادامه داد و به چهره ای پرآوازه در دنیای روان پزشکی و معنادرمانی بدل شد. دکتر ویکتور فرانکل از 1970 تا 1997 بیست و نه دکترای افتخاری و ده ها جایزه علمی معتبر دریافت کرد.