(بررسی تطبیقی نظریه‌های ساختارگرایی و پساساختارگرایی در نقد عکس)

نویسنده : مهدی مقیم‌نژاد

اين كتاب سعي دارد در سطح نظري، از نگاه ساختار گرايانه، طبيعت عكس را به عنوان نشانه ي تصويري، مقتضيات زبان شناسانه ي عكس، و مولفه هاي ساختاري دروني رسانه عكاسي تحليل كند و بيان كند كه عكس به طور ذاتي چه ماهيت نشانه شناختي و مولفه هاي ساختاري خودبسنده اي دارد. در گام بعدي مي‌خواهد مشخص كند كه رويكرد پسا ساختارگرا موجب چه نوع دگرگوني هايي در زير ساخت ها يا ساختار هاي اصلي رسانه ي عكاسي و طبيعت نشانه اي عكس شده است.

گزیده ای از کتاب :

عكس يكي از انواع نشانه هاي تصويري است كه در گستره ي كلي تر نشانه هاي بصري يا ديداري جاي مي گيرند. نشانه ي ديداري به آنچه با ادراك حسي و با چشم در مي يابيم اطلاق مي شود، اما نشانه ي تصويري آن شكلي از نشانه ي ديداري است كه در متني جاي گيرد. به عبارت ديگر، « نشانه ي ديداري را به شرطي مي توان تصوير خواند كه در متني ثبت شده باشد» ( احمدي 17:1383). عكس، دست كم در شكل كلاسيك خود و جداي از ارائه هاي نامتعارف تر آن، به شكل فتوآرت و چيدمان هاي چند رسانه اي تركيبي، تصويري ثبت شده يا خلق شده بر سطحي دو بعدي است.