نویسنده : اکبر صحرایی

 پیرزن انگار نفس کم آورده باشد، چند بار عمیق نفس می کشد. اتاق سقف چوبی تاریک شده. پیرزن بلند می شود کلید برق را می زند و سر جایش برمی گردد و ادامه می دهد: «چند ماه بعد که اومد مرخصی، نماز خوند. اون هم چه نمازی! توی قنوت نمازهاش کف دست هاش پر از اشک می شد. صدای العفو العفو بچم زمین و زمان رو می لرزوند. آخرین باری که اومد مرخصی، محل رو زیر و رو کرد تا از پیر و جوون حلالیت بطلبه.»