(خاطرات سروان پیاده چترباز رحیم افشاری)

نویسنده : راحله صبوری

زارعی به نیابت از عزتی هنوز نرسیده ،نفس زنان گفت : "انگار معجزه ای شده ! عزتی هزارتومان پول داشته و حالا گمش کرده ! جمال آبادی با تعجب به عزتی گفت : "پول ؟ بی وجدان تو که پول نداشتی !امروز جورت را ما کشیدیم ، حالا بدهکارت هم شده ایم ؟" عزتی گفت :"نه ، من یک هزارتومانی داشتم گذاشته بودم برای مرخصی " جمال آبادی گفت : خوب بیجا کردی هزارتومان داشتی ، بعد گفتی پول ندارم! به این شکل هرچه عزتی اصرار کرد که پول داشته ، ما انکار کردیم .اما در نهایت دیدیم یک نفر در این میان قربانی می شود که هیچ اطلاعی از جریان ندارد و آن هم زارعی است .چون عزتی کم کم داشت به او مشکوک می شد. من که خنده امانم نمی داد گفتم : " ببین آقای عزتی ، تو همیشه پول داری ، اما خودت را می زنی به نداری ! پس تو داشتی از اخلاق ما سواستفاده می کردی ؟! گفت : "نه به خدا ، اینجوری نیست .... این هزارتومان را تصادفی داشتم و گمش کردم " گفتم : " حالا گم کردی ، یعنی ما برش داشتیم ؟" گفت : "نمی گویم شما برش داشتید ، ولی می گویم شاید بدانید چه شده " گفتم : " آخر پول تو کجا بود که ما دیده باشیم !" گفت : "خوب توی کیفم بوده ، کیفم هم توی جیبم !" گفتم : خوب ما کی توی جیبت دست کردیم!شده تا به حال کیفت را از جیبت در بیاوری و ما ببینیم چه شکلی است ؟ گفت :"نه خوب همینجوری پرسیدم " با خنده رو کردم به بقیه و گفتم :شاید دست شماها باشد ؟ در نهایت جمال آبادی گفت : آقای عزتی ببین داداش ، خوشحال باش ما همه امروز مهمان تو بودیم ! آن لقمه ها که با اشتها می زدی و بستنی که سه سوت خوردی و آن تخمه ها که ما یک دانه می شکستیم و تو هفت تا می شکستی ، همه با اجازه ات مهمان تو بودیم !حالا اگر عمری باقی بود و قسمت شد ، هفته بعد که نوبت یکی از ما شد جبران می کنیم. می خواستیم مدیون نباشی ، چون بیشتر مواقع پول نداری !