(خاطراتی از زندگی شهید علیرضا ماهینی)

نویسنده : زهرا سبزه‌علی

در واگن مترو صدای خنده چند دختر جوان نظرم را جلب کرد ، حسابی گرم گپ و گفت بودند ، تکه کاغذ روغنی سفید رنگی که رویش با ماژیک قرمز چند معادله ریاضی نوشته شده بود را زیر پاهایشان رد و بدل می کردند . با دیدن آن ها یاد دوستان دوران دانشجویی ام افتادم.
یایادش به خیر ، با اینکه یک ترم بیشتر با آن ها نبودم ، اما روزگار خوبی داشتیم.
وقتی به همدیگه می رسیدیم ، انگار دنبال بهانه ای برای خندیدن بودیم . نمی دانم چه نیرویی سبب شد تا به طرف دخترها رفته و کاغذ را از زیر پاهایشان بردارم .وقتی نگاهم به سمت دیگر کاغذ افتاد ، ناباورانه با تصویر چهره یک مرد جوان روبه رو شدم.
زیر عکس نوشته شده بود :« شهید علیرضا ماهینی ، فرمانده جنگ های نامنظم » غبار روی عکس را باد دستم پاک کردم و رو به چهره شهید گفتم : « اینجا چکار می کنی ؟ جای تو که زیر پاها نیست !» نیروی خیره کننده ای در چشمانش بود که مرا لحظه ای محو خود کرد ، به گونه ای که بی اختیار عکس را تا کردم و در کیفم گذاشتم.
آن روز هیچ گاه تصور نمی کردم پیدا کردن یک عکس در یک روز پاییزی آن هم در مترو تهران ، این گونه مسیر زندگی و شیوه نگرشم را تغییر دهد.