نویسنده : محسن محمدی فشارکی ،فضل‌الله خدادادی 

آنچه به شکل بارز باعث تفاوت بین متن روایی و غیرروایی می‌‏شود گفتن یا نگفتن داستان است. همان‏‌گونه که در هر متن روایی یک راوی وجود دارد، دستِ‏‌کم یک «روایت‏‌شنو» نیز وجود دارد. از مهم‏ترین عواملی که ویژگی‏‌های روایت‏‌شنو را تعیین می‏‌کند می‏‌توان به «سطح روایی»، «میزان مشارکت»، و «درجه ادراک‏‌پذیری» راوی اشاره کرد. در این پژوهش بر آنیم تا، علاوه بر معرفی نشانه‏‌های مستقیم و غیرمستقیم وجود «روایت‌‏شنو»، به تبیین دو گونه «روایت‏‌شنوِ» درون‏‌متنی و برون‏‌متنی نیز بپردازیم. بنابراین، سؤالات اساسی‏‌ای که پیکرة پژوهش حاضر را تشکیل می‏دهد این‏گونه مطرح می‏شود که تمایز متن روایی و غیرروایی چیست؟ نشانه‏‌های مستقیم و غیرمستقیم مبنی بر وجود روایت‏‌شنو در داستان چگونه نمود می‏‌یابد؟ و پرسشِ آخرِ پژوهش این است که منظور از روایت‏‌شنوِ درون‏‌متنی و برون‏‌متنی در یک متن چیست؟ نتایج پژوهش حاضر نشان می‏‌دهد روایت‏‌شنوِ درون‏‌متنی همان مخاطب تخیلی و روایت ‏شنوِ برون‏‌متنیْ خوانندة ملموس است.