(قصه‌های شیرین ایرانی 20)

نویسنده : احمد عربلو

گرشاسب، پیدایش سپاه، سوار بر اسب خود شبرنگ به راه افتاد. آن ها بعد از روزها، به نزدیک محلی رسیدند که بهو در آنجا لشکرش را گرد آورده بود. گرشاسب فکر کرد نامه ای برای بهو بنویسد و با زبان خوش از او بخواهد که خودش را تسلیم کند و کار را به جنگ نکشاند. در ابتدای نامه اش، از یزدان جهان آفرین سخن گفت که داد دهنده و رازدار است. سپس نوشت: (این نامه، از طرف گرشاسب، سپهبد ایران، است به کسی که از عقل و خرد بی بهره است.)