نویسنده : مجید جدیدی

گلوله مثل باران می بارید. از ماشین به پایین پریدیم و روی زمین دراز کشیدیم که خدا می داند با چه شدتی از اطراف ما گلوله و آتش رد می شد! حدود یک ساعت در این وضعیت بودیم که بعضی از بچه ها در آن صحنه شهید و مجروح شدند. آن روز، انفجارها به قدری شدت داشت که وقتی تمام شد و از روی زمین بلند شدیم، موج انفجار بر آقای « محسن طاهری » اثر گذاشته بود و می گفت: ما کجای برزخ هستیم؟ دیدم باید به او شکی وارد کنم. محکم با مشت به پشت او زدم و گفتم: ( محسن جان! هنوز وارد برزخ نشده ایم، مافاو هستیم و هنوز زنده ایم. ) او یک مرتبه مثل این که از خواب بیدار شود، بیدار شد و راه را به جلو ادامه دادیم. رفتیم تا به مقر فرماندهی رسیدیم؛ مقری که فرماندهی آن پس از شهادت « عباس کریمی و شهید همت » بر عهده « محمدرضا دستواره » بود. دستواره خیلی تعجب کرد و گفت: ( چرا تا این جا آمدید؟ خیلی خطرناک است!) گفتیم: ( خون ما که رنگین تر از بچه ها نیست ) و...