مجموعه‌ی «تجربه و هنر زندگی» تلاشی است برای آشنایی انسان بر زوایای تاریک و پیچیدگی‌های مسائل زندگی‌اش و نیز دعوت از وی برای تفکر بیشتر و یافتن راه‌حل‌های مخصوص به خود در مورد مسائل زندگی با استفاده از تجربه دیگران.

این مجموعه توسط گروهی از مترجمان به سرپرستی خشایار دیهیمی منتشر و روانه بازار کتاب شده است.

خشایار دیهیمی در بخشی از مقدمه نسبتا بلند خود بر این مجموعه می‌نویسد: با اینکه کتاب‌های این مجموعه فلسفی هستند اما چون فلسفی به معنای خاصی هستند، در عنوان مجموعه به جای لفظ «فلسفه» از «هنر زندگی» استفاده شده است. مجموعه هنر زندگی همچنانکه از عنوان آن هم بر می‌آید به دو دسته کتاب تقسیم می‌شود؛ کتاب‌های نظری «هنر زندگی» و زندگی‌نامه‌‌ها، زندگی‌‌نامه‌های شخصی، یادداشت‌های پراکنده و خاطراتی که صرفاً تجربه زندگی هستند.

دیهیمی همچنین در بخش دیگری از مقدمه این مجموعه تصریح داشته است: اینها (موضوعات آثار این مجموعه) مسائلی است که تقریباً همه فیلسوفان هنر، دغدغه‌اش را دارند: معنای زندگی، خوشبختی، نوع‌دوستی، سرشت بشر، فضیلت، مبانی ارزش‌ها، شخصیت، همزیستی مسالمت‌آمیز، ترس، درد، بیمای، ملال و ...

اتیین دولابوئسی، «گفتار در بندگی خودخواسته» را در میانه قرن 16 نوشت؛ زمانی‌که 20‌سال بیشتر نداشت و در دانشگاه شهر اورلئان حقوق می‌خواند. او را بیشتر به سبب دوستی‌اش با مونتنی می‌شناسند و مشهور است که مونتنی مقاله «در باب دوستی» را به یاد بوئسی نوشته و همه کتاب «مقاله‌ها» را برای این نوشته که درجی بر گوهر یگانه «گفتار در بندگی خودخواسته» شود.
کتاب بعدها به یکی از شاهکارهای زمان خود بدل شد و مرجع بسیاری از فیلسوفان بود. او در این رساله ماهیت استبداد و چگونگی تشکیل، تثبیت و استمرار حکومت‌های استبدادی را بررسی می‌کند و با استناد به نمونه‌های تاریخی، علت دوام جباریت را طی نسل‌های پیاپی نشان می‌دهد. بوئسی کلید درک استبداد را در انتخاب داوطلبانه توده مردم می‌داند و آن را بندگی خودخواسته می‌نامد و در سراسر رساله خود بر این واقعیت تاکید می‌کند که «حکومت استبدادی» چیزی نیست جز قدرتی که توده‌های مردم با میل و رضایت خود به شخص حاکم تفویض کرده‌اند و «جبار» جز اطاعت و انقیاد داوطلبانه توده‌ها پایگاه دیگری ندارد. بوئسی در رساله خود به تمایز مهمی اشاره می‌کند: «اگر برای کسب آزادی چیزی جز میل به آن لازم نباشد چه؟» او معتقد است صرف اراده آزادی برای نیل به آزادی کافی است چراکه اگر در برابر جباران سر فرود نیاوریم و دیگر فرمان آنها را اطاعت نکنیم، حتی بدون نبرد و مبارزه، جباران از پای می‌افتند.
او حکومت استبدادی را بسان آتشی می‌داند که با اطاعت بیشتر شعله‌های آن زبانه می‌کشد و ویرانی به بار می‌آورد. در این گفته‌های بوئسی می‌توان تبار آنچه را امروزه «نافرمانی مدنی» می‌خوانند، جست: «می‌توانید برهید اگر برای رهایی بکوشید. نه اینکه بکوشید که برهید بلکه تنها بکوشید که بخواهید برهید. بر آن شوید که دیگر بندگی نکنید و آنک شما آزادید... تنها دیگر پشتیبان جبار نباشید و خواهید دید که چون ستون گرانی که پایه‌اش را از جا ببرند زیر بار خود فرو خواهد ریخت و در هم خواهد شکست».

مترجم این کتاب معتقد است نثر این رساله، ساختاری منطقی دارد که خواننده را گام‌به‌‌گام راهنمایی می‌کند تا به اندیشه نویسنده پی ببرد و از سوی دیگر، زبان آن آکنده از اشاره و کنایه و استعاره است. ویژگی دیگر کتاب مثال‌های فراوان تاریخی است که نویسنده به‌عنوان گواهی بر گفته‌های خود می‌آورد؛ مثال‌هایی از ژولیوس سزار و رم باستان تا یونان و جنگ‌های اسپارت و آتن که به دوران حکومت 30 جبار بر دولتشهر آتن انجامید. بوئسی جباران را سه دسته می‌داند:
اول آنها که مردم برای فرمانروایی بر مملکت برگزیده‌اند، دوم آنها که به زور تیغ آن را به چنگ آورده‌اند و سوم آنها که حکومت را به ارث برده‌اند. نکته مهم، مخالفت او با دسته اول است یعنی کسانی که با انتخاب مردم به حکومت رسیده‌اند. بوئسی اذعان می‌کند که ظاهرا اطاعت از حاکمی که مردم، مملکت را به او داده‌اند باید ساده‌تر باشد ولی چنین حاکمی نیز وقتی بر دیگران برتری می‌یابد می‌کوشد که از جای خود تکان نخورد. در نتیجه، او هر سه دسته را گرچه ناهمگون می‌داند ولی معتقد است هرسه کم‌و‌بیش به یک‌سان حکمرانی می‌کنند و هیچ‌یک بر دیگری برتری ندارد: «برگزیدگان در این گمان می‌افتند که مردم گله‌ای گاومیش‌اند و می‌خواهند رام‌شان کنند، ستیزه‌جویان مردم را طعمه خود می‌دانند و به صیدشان می‌روند و جانشینان مردم را غلامان خانه‌زاد خود می‌پندارند».