«نام مان در هوا سرگردان است»، مجموعه شعري از عادل بيابانگرد است که 43 شعر مربوط به سال هاي 1381 تا 1389 او را دربر مي گيرد. اين مجموعه شامل دو دفتر با نام هاي «از اين ساحل سياه که منم» و «بگذار باران ببارد» است و فراموشي و انتظار از جمله مضاميني اند که در شعرها ديده مي شود: «چرا شکيبا نباشم من/ اگر که انتظار نام ديگر توست./ با اين پنده بي تابي/ که بالاي سرم است/ سرگردان است/ آيا سرود ممکن اين روزهاست شکيبايي؟...».