«وصفِ طعام»دیوانِ بُسحاقِ اطعمه‌ی شیرازی است؛ کتابِ کم‌نظیری که سفره‌ی روزانه‌ی مردمانِ روزگارِ تیموریان و اطعمه و اشربه‌ی آن روزگار را به دستِ ما رسانده. این شیرازیِ خوش‌‌قریحه که در قرنِ نهم زندگی می‌کرده به‌جای آن‌که مثلِ بیشترِ شاعرانِ آن روزگار غزلی درباره‌ی معشوق و محبوب بسراید زبان به ستایشِ خوردنی‌ها و نوشیدنی‌هایی گشوده که در سفره‌ی توده‌ی مردم یافت می‌شده و شعرهایی سروده کهنقیضه‌ی مشهورترین و بهترین شعرهای حافظ و سعدی و باقی شاعرانِ نام‌دار است و سراسر درباره‌ی غذاهایی که در سفره‌ی آن‌ها که در شمارِ اشراف نبوده‌اند یافت می‌شده؛ سندی ماندگار که میرزا حبیبِ اصفهانی مترجمِ خوش‌قریحه‌ی کتابِ«حاجی‌بابای اصفهانی» ۱۳۳ سال پیش از این در دارالسّعاده‌ی استانبول منتشرش کرده و فرهنگِ مختصری هم به کتاب افزوده؛ دایره‌المعارف کوچک خوردنی‌ها و نوشیدنی‌هایی که در دیوانِ بُسحاق آمده و نام بسیاری از آن‌‌ها به‌مرور از یاد رفته است.

دکتر ذبیح‌اللّه صفا در جلد چهارم تاریخ ادبیات ایران درباره‌ی وی چنین می گوید:

اسحاق به‌جای هزل و طعنِ اجتماعی جواب‌ها و استقبال‌های خود را منحصر به توصیفِ اغذیه و اطعمه کرد و یقین است که در ذکرِ این اوصاف سخنِ او خالی از بیانِ آرزوهای پنهانیِ طبقاتِ محرومِ جامعه‌ی آن زمان ــ و شاید خودِ شاعر ــ نبود و حتّا او در پشتِ پرده‌ی این «اوصافِ اغذیه و اطعمه» گاه به بعضی معاصرانِ خود می‌تاخت و جنبه‌ی طنز و نقد به سخنِ خود می‌داد.