این کتاب در حقیقت نامه های بوبن بعد از مرگ همسر اش ژیلسن به اوست.بوبن چند ماه بعد از درگذشت ناگهانی همسر اش در سن 44 سالگی دوباره نوشتن را آغاز می کند ولی این بار به قول خودش این کتاب را نه برای ادامه کارهای ادبی اش و نه برای مردم بلکه واقعا برای دل خود و برای همسرش می نویسد.بوبن در این نامه ها سعی بر آرام کردن و قبولاندن این مصیبت گران به خود دارد و در نتیجه به این باور میرسد که حتی در مرگ هم زیبایی هایی وجود دارد که در پی درست دیدن و درست اندیشیدن به آن خواهیم رسید.تمام لغت به لغت این کتاب از درد نبودن مهربان همسری حکایت می کند که گرچه شاید در زمان بودن به تمام معنا زنی کامل نبوده ولی چیزی که در درون این زن کاملا مشهود است،این است که او عاشقانه به انسان های اطراف اش می نگریسته و این بهترین امتیازی است که هر کسی قادر نخواهد بود به آن دست یابد و چنین رفتارهای صبورانه و زیبایی در برخورد با آنان داشته باشد.در لابلای کلمات این کتاب،عشق بزرگ بین این دو انسان، کاملا مشهود است.