دو موضوع «داشتن» و «بودن» در واقع دو شيوه بنيادين نگاه ما به هستي يا دو نوع مختلف سمت گيري به سوي «خود» و «جهان» و دو نوع ساختار شخصيتي هستند كه غلبه هر يك از آنها بر ديگري، كليت تفكر، احساس و اعمال فرد را تعريف مي كند. اگر تمام راه هاي ممكني را كه يك فرد مي تواند براساس آنها سمت و سوي زندگي خود را تعيين كند، بررسي كنيم، نهايتاً به اين نتيجه خواهيم رسيد كه جهت و مسير زندگي انسان يا به سوي «داشتن» است يا به سمت «بودن» كسي كه مسير و جهت زندگي خود را به سوي «داشتن» نشانه مي رود، تصميم مي گيرد كه خود، هستي خود، زندگي خود و افكار و كردارش را براساس آنچه كه دارد، يا مي تواند داشته باشد و يا بر مبناي بيشتر داشتن، معنا كند.

هنگامي كه فرد، «بودن» را هدف زندگي خود قرار مي دهد، در واقع به سوي بهره مندي از نيروهاي روحي خود حركت كرده است و آنگاه درمي يابد كه شگفتي هاي عالم بيرون، درواقع از جهان درون خويش سرچشمه مي گيرند و آنجاست كه اين شگفتي ها را تشخيص مي دهد، با آنها آشنا مي شود و به كارشان مي گيرد. با آموختن اين شيوه، فرد با خود و با محيطش، رابطه گسترده تر و جامع تري را برقرار مي سازد.

فروم با مشاهده دنياي امروز به اين نتيجه مي رسد كه «داشتن» را هدف زندگي پنداشتن، پديده اي اجتماعي است كه ريشه در واقعيت هاي اقتصادي جوامعي دارد كه «زياد دارند» و در نتيجه دچار اين وسوسه مي شوند كه اجازه بدهند «داشته هايشان» براي آنها تصميم بگيرند و يا هويت آنها را تعريف كنند.

«هنر بودن» در ادامه يكي از آثار مشهور فروم «داشتن يا بودن» نوشته شده است و فروم در آن، راه هايي را براي مقابله با شيوه هاي دروغين دستيابي به خودآگاهي بيان مي كند. او شيوه هاي دستيابي به خودآگاهي و گام هايي را كه خود شخصاً در زندگي روزمره و با هدف قرار دادن «بودن» برداشته است، پيشنهاد مي كند. او در اين فرآيند، توجه زيادي به خودكاوي براساس روانكاوي مي كند.

در «هنر بودن» يعني هنر به كارگيري تمامي توانايي هاي آدمي، مي توان به هدف اعلاي زندگي دست يافت و اين، طريقي است كه پس از رهايي از خودشيفتگي، خودخواهي، خودپسندي و «داشتن» مي توان به وسيله آن، شادكامي معنوي و روحي «بودن» را تجربه كرد.